Jan Bernard Koolen deelt zijn persoonlijke visie op woongeluk.
Laatst vroeg iemand mij of ik bang ben om ouder te worden. U kent het stereotype beeld: “het wereldje achter de geraniums.” Of: “zwichten voor een verzorgingstehuis wanneer het thuis écht niet meer gaat.” ‘Nee’, antwoordde ik tot haar verbazing, ‘dat ben ik nooit geweest.’ Dat beeld is namelijk niet meer van deze tijd.
Behouden van je eigen identiteit
Tegenwoordig zijn veel meer mogelijkheden voor seniorenhuisvesting. Van langer thuis blijven wonen tot aan geclusterd wonen met gelijkgestemden. De ouderen van nu zijn veel vitaler. Zij staan volop in het leven met al hun kennis, passies en levenservaring.
Ik ben zelf 63 en alles wat ik doe – waaronder mijn werk bij Residentie Molenwijck – doe ik vanuit een persoonlijke passie, kunde en drive. Het is onderdeel van mijn identiteit. Dat verandert niet. Voor mij gaat gelukkig ouder worden precies dáárover: het behouden van je identiteit. Wie ben je als persoon? Wat heb je te bieden? Je neemt jezelf namelijk altijd mee, hoe oud je ook bent en waar je ook woont.
Vrijwel altijd gaat er een incident aan vooraf
Angst voor het ouder worden en het moeten maken van een toekomstplan speelt bij veel mensen, al wordt er niet gemakkelijk over gesproken. Vaak gaat er een incident aan vooraf: mensen kunnen lichamelijk niet meer of zijn alleen achtergebleven in een groot huis. De urgentie is dan op zijn hoogst, echter ben je eigenlijk te laat om nog een mooi nieuw leven op te bouwen in een actieve sociale omgeving.
Durven vooruitkijken
Mijn vrouw en ik zijn relatief jong en toch zijn we het gesprek aangegaan. Jeanne heeft fysieke ongemakken en zei jaren geleden: ‘als er ooit een semibungalow vrijkomt in de Els II in Kaatsheuvel, dan wil ik daar graag wonen.’ Vorig jaar hielp het lot ons een handje. We bezochten de open dag op exact díe plek. Het was de perfecte match. Of ik geëmotioneerd was toen wij afscheid namen van ons huis aan de Hogevaert in Kaatsheuvel? Dat zeker. Het was 35 jaar lang een fijn thuis. Toch maakten we deze beslissing vanuit ons hoofd en hart. Het voelt goed!
Mijn toekomstdroom
Van mijn vader heb ik geleerd om te mogen verlangen naar iets. En onderscheidend te mogen zijn. Als ik 75 ben, hoop ik te leven met gelijkgestemden om me heen op een plek waar ik gezien word, bijdraag en meetel. En waar ik kan terugvallen op mensen die voor me zorgen wanneer het ooit nodig is.
Hoe wilt u oud worden? Verlang naar iets! Denk erover na. En maak een plan.
Met vriendelijke groet,
Jan Bernard Koolen