… en wat haar ertoe bracht om te kiezen voor de Brabantse gastvrijheid
Over de hele wereld heb ik gereisd om, de voor mij ideale woonplek, te vinden. Uiteindelijk bleek deze om de hoek te liggen in Loon op Zand! Ik koos voor een hartelijke sfeer, een omgeving met bewoners waarbij ik me thuis kan voelen en natuurlijk vanwege de mooie ligging vlakbij het natuurgebied, om te wandelen en te fietsen. Dat er elke dag een versbereide maaltijd besteld kan worden, geeft mij vrijheid. Tot slot wilde ik kiezen voor zekerheid. “Je weet tenslotte niet hoe de dag van morgen eruit ziet. Toen ik op het balkon stond van mijn appartement wist ik het meteen: dit is het!”.
Dit samen maakte dat ik ben gevallen voor de charme van Residentie Molenwijck en specifiek voor Molenwijck 135.
Dat er elke dag een versbereide maaltijd besteld kan worden, geeft mij vrijheid.
Toch was de zoektocht om tot dit besluit te komen geen gemakkelijke opgave. De plek moest voldoen aan enkele basisvoorwaarden. Omdat ik niet van de kou houd, moest er als nummer één op mijn verlanglijstje, een warm klimaat heersen. Ik ben in de subtropische gordel om de aarde aan het zoeken gegaan. Brisbane in Australië leek me wel wat. Een warm klimaat, dichtbij The Great Barrier Reef. In die tijd was duiken en snorkelen mijn passie. Helaas had Australië strenge toelatingsvoorwaarden. De Engelse taal beheersen, dat was geen probleem, maar mijn beroep: docent Nederlandse taal en cultuur, deed de deur dicht. Er werden alleen mensen toegelaten met beroepen waar op dat moment een tekort aan was, zoals bouwvakkers en mensen in de ICT-business. Niet getreurd, gewoon verder zoeken was mijn motto.
Opeens herinnerde ik mij dat mijn nicht naar Curaçao was verhuisd. Misschien was het daar ideaal wonen met ook nog familie in de buurt! Een vliegticket was snel geboekt om een kijkje te gaan nemen. Het was de bedoeling om er een tijdje te gaan wonen om het klimaat en de sfeer te ervaren. Het klimaat was prima en de zee en het snorkelen was prachtig. Maar je moet er alert op zijn dat exact om 18 uur de duisternis je overvalt. Heel donker en geen verlichting langs de wegen. Daar kon ik niet aan wennen en de overlast van de muggen begon mij te irriteren.
Een vriendin die oorspronkelijk uit Indonesië kwam, vroeg mij of ik zin had om mee te gaan naar Indonesië. Zij wilde daar op familiebezoek gaan en meteen onderzoeken of zij weer terug in Indonesië wilde gaan wonen. Zij wist van mijn zoektocht en ik vond het heel interessant om niet als toerist naar Indonesië te gaan. Het was een prachtige belevenis, alleen kwam ik er achter dat ik allergisch was voor malaria pillen. Mijn vriendin had een prachtig resort gevonden waar zij kon gaan wonen, maar dat was alleen toegankelijk voor terugkerende Indonesische mensen.
Toen ik weer terug was in Nederland vroeg een goede vriend van mij om hem te begeleiden op zijn reis naar Zuid Afrika. Hij wilde zijn familie in Zuid Afrika bezoeken, in Kaapstad, Houtbaai, Johannesburg en Pretoria, maar hij vond ‘het alleen reizen’ te moeilijk omdat hij geen Engels sprak. Dit was een prachtige kans voor mij om Zuid Afrika te leren kennen. Niet als toerist maar bij de mensen thuis. Daar merkte ik heel snel, hoe gevaarlijk Zuid Afrika was. Het landgoed in de buurt van Johannesburg, was ommuurt met een twee meter hoge muur met daar bovenop bedrading waar, als het donker werd, 220 stroomsterkte op werd gezet. Om inbraken tegen te gaan! In het huis was in de gang, tussen het woongedeelte en het slaapgedeelte een ijzeren hek dat ‘s nachts op slot ging. Ook hadden zij een geladen revolver onder het kussen liggen. Dat was allemaal nodig. Er waren veel gewelddadige inbraken. Het hekwerk hield ook de grote agressieve bavianen tegen. Die beesten hebben enorme kaken met slagtanden. Op een keer, overdag, was er eentje de keuken binnen gedrongen en in zijn zoektocht naar voedsel, had hij de hele keuken vernield. De deurtjes van de kastjes waren er compleet afgerukt. Daarbij waren nog de giftige slangen die binnen wisten te komen en ik ben een keer in paniek uit de douche gerend. Daar zat de zeer giftige zwarte spin op de douchewand. In Houtbaai was zwemmen in de zee te gevaarlijk, een grote witte haai zwom in ondiep water heen en weer, dicht bij het strand. Na een verblijf van 3 maanden was ik blij dat ik terug naar Nederland kon.
Je weet tenslotte niet hoe de dag van morgen eruit ziet. Toen ik op het balkon stond van mijn appartement wist ik het meteen: dit is het!
Intussen was ik bevriend geraakt met een vrouw die in Californië woonde. Zij nodigde mij uit om bij haar te komen logeren. Wat een ideale omgeving. San Francisco en San Diego, heerlijke steden om te bezoeken en de nabij gelegen staten Utah, Nevada en Arizona zijn adembenemend mooi. Dit was de ideale plek voor mij, maar helaas, weer was er een groot probleem. Ik kon het niet betalen om daar te wonen. Kopen of huren was nog te doen, maar de ziektekostenverzekering in Amerika is extreem hoog, meer dan 2000 dollar per maand. Dat bedrag kwam bovenop mijn maandelijkse kosten en dat kon ik van mijn inkomen niet betalen. Ik had nog wel de mogelijkheid om bij vrienden in Florida te gaan wonen. Daar mocht ik gratis wonen, dan hoefde ik alleen de ziektekostenverzekering te betalen. Maar het klimaat in Florida is onaangenaam. Een hele hoge luchtvochtigheid, vaak tot 95 % en veel muskieten door de vele moerasgebieden. Het huis, waar ik in woonde, in de omgeving van Tampa, was gebouwd op enorme betonplaten omdat er in de buurt sinkholes voorkwamen. Het huis van de achterbuurman was op de betonplaat blijven hangen op het randje van een enorme sinkhole op zijn terrein. Elke morgen controleerde ik de betonplaten op scheuren. Elk nieuw scheurtje dat ik ontdekte gaf mij een onbehaaglijk gevoel. Toch maar op zoek naar een andere plek.
Ik kreeg de kans om met een vriend naar Dubai te gaan. Een indrukwekkende stad, vooral druk, urenlange files en de metro, propvol. De temperatuur loopt er snel op naar 40 graden en in de zomer kan het gemakkelijk naar 50 graden gaan. Daar werd het me te heet onder de voeten. Na al mijn omzwervingen kwam ik tot de conclusie dat ik het dichter bij Nederland moest zoeken.
Benidorm in Spanje . Ik had een proefperiode, om te wonen in een Residentie in Benidorm, geboekt. Dat was net in de tijd dat daar enorme overstromingen waren. Het water stond tot aan de stoep van de hoofdingang. Ik zei nog: ‘Wat leuk, hier kun je vanaf je balkon je vishengel in de vijver gooien. Ik werd bestraffend toegesproken: “Dat is geen visvijver, dat is de golfbaan die overstroomd is.”
En toen brak de coronacrisis uit. Steeds meer kwam ik tot het besef, dat voor mij: Nederland de beste plek is om te wonen. Als door een wonder lag er op dat moment een huis-aan-huiskrant in mijn brievenbus en mijn aandacht viel meteen op de advertentie van Molenwijck in Loon op Zand.
En het warme klimaat? Ik weet inmiddels dat andere zaken belangrijker zijn. Bovendien, over mooie zomers hebben we in Nederland inmiddels ook niet meer te klagen.
Brenda Mimpen
Auteur (pseudoniem): Vincense Lelieveld