Ik ben de jongste uit een Heerlense familie en groeide op in een zakenmilieu. Dit vormde me en het leverde me eigenschappen op die me nog goed van pas zouden komen. Na mijn middelbare schooltijd kreeg ik een kantoortaak in mijn vaders bedrijf. Op een bepaald moment besloot ik dat ik iets anders wilde doen. Ik koos er voor de opleiding medisch secretaresse te volgen en werd de secretaresse van een gynaecoloog.
Ondertussen werd ik verliefd op Jean. We trouwden in 1957. Jean kreeg een functie in het westen van Nederland waardoor we verhuisden. In vijf jaar tijd kregen we vier zonen. Het was een mooie tijd tot Jean ernstig ziek werd en op 60-jarige leeftijd plotseling overleed. Samen met mijn jongens en fijne mensen om mij heen, heb ik deze moeilijke tijd doorstaan.
Na verloop van jaren, waren alle vier de jongens op hun plek. Ik was trots op ze. Tegelijkertijd kwam de vraag bij me op: “wat ga ik doen als ik echt oud ben?” Dat was het begin van een oriëntatiefase waarin ik huizen voor ouderen bezichtigde en me goed liet informeren. Ook in Molenwijck. Het contact met Molenwijck sprong er telkens ver bovenuit. De omgeving, het mooie gebouw, de tuin, maar vooral de vriendelijkheid van de mensen die ik ontmoette.
Ik hoor erbij, ik leverde lang een bijdrage aan diverse activiteiten, ik woon zelfstandig én ik houd toch mijn privacy
Wat ik absoluut niet wilde was dat, als mij iets zou gebeuren, mijn zonen voor het moeilijke vraagstuk ‘wat doen we met ma?’ stonden. Mijn kinderen wonen niet in de buurt dus directe hulp van hen was onmogelijk. Net zoals ik zo vaak had gedaan wilde ik zelf beslissen, dus vertelde ik hen: “ik ga naar Molenwijck”. Uiteraard was het ook voor mij een grote stap om alles wat je dierbaar is achter te laten. Gelukkig heb ik de stap op het juiste moment gezet. Ik was kwiek en vief. Daardoor had ik volop energie om deze nieuwe periode in mijn leven alle aandacht te geven. Ik werd vriendelijk begroet en na enkele dagen noemden mensen me bij mijn naam.
Het directe gevoel van erbij horen, was als thuiskomen. Molenwijck sloeg een warme deken om mij heen. Mijn appartement is knus en warm. En door het gevoel ‘er kan mij niets gebeuren’ voel ik een enorme geruststelling. Ook mijn kinderen zijn opgelucht en enthousiast dat ik hier zo gelukkig woon. Dat ik in mijn oude woonplaats veel vrienden achterliet was pijnlijk. Dat ik in Molenwijck weer fijne mensen zou ontmoeten die ik inmiddels vrienden noem, is een aangename verrassing.