17 maart 2020
Lief dagboek,
Vandaag is het dinsdag 17 maart, de zon schijnt en gelukkig voel ik mij een stuk positiever en vrolijker dan gisteren. Voor het eerst in mijn leven vind ik het spannend om in jou, mijn oude vertrouwde dagboek, te schrijven.
Vanaf de lagere school vertrouw ik jou al mijn gedachten en gekke plannetjes toe. Normaal gesproken leest er niemand mee, maar vandaag is een bijzondere dag. Jan Bernard Koolen, onze directeur, heeft de pen aan mij doorgegeven. Ik voel me vereerd, maar vind het ook wel spannend.
Ik schreef al dat ik me vandaag een stuk positiever voel dan gisteren, het nieuws over het Coronavirus houdt mijn gedachten zo bezig. De hele dag ben ik er mee bezig en s ‘nachts heb ik de vreemdste Corona dromen. Ik volg alle nieuwsberichten en ik pieker over Molenwijck en onze lieve bewoners, die niet besmet mogen raken. Ik denk ook aan alle mensen die ziek zijn en nog erger: hoeveel mensen er inmiddels aan overleden zijn. Ook denk ik aan eenzaamheid, mensen die niemand hebben om voor ze te zorgen en het ergste vind ik dat er mensen zijn die alleen sterven en dat er niemand is die je hand vast houdt terwijl je zo ziek bent, dat lijkt me vreselijk.
Maar vandaag moet het roer om van mijzelf, deze negatieve gedachten lossen totaal niets op. Ik focus mij op alles waar ik dankbaar voor ben, wat er wel goed gaat en op wat kan ik leren van deze situatie. En ineens komen er allerlei ideeën in me naar boven over hoe ik mijn steentje kan bijdragen.
De dag begint goed, ik mag vandaag thuis werken dus ik start mijn dag met een heerlijke wandeling in de zon met onze teckel Pip.
Nu zit ik aan onze keukentafel, ik heb het huis gezellig gemaakt, er staat een bloemetje op tafel en een geurkaarsje brandt. Ik werk aan de keukentafel samen met mijn 3 dochters, die alle drie thuiswerken of schoolwerk doen, een lekker kopje koffie erbij en onze eigenwijze rode kater houdt ons goed in de gaten (die kijkt of we wel hard genoeg werken haha). Wat bijzonder om zo samen tijd door te brengen.
Het is vreemd, maar juist in moeilijke tijden ontstaat er een enorm samenhorigheidsgevoel, ik voel me nog meer betrokken bij alle mensen om mij heen, maar ik voel vooral verbonden met mijn collega’s. Het raakt me enorm als ik berichten op facebook voorbij zie komen van mensen die hun hulp aanbieden, en de Italianen die binnen moeten blijven, maar toch de vlag buiten hangen met een positieve kreet erop. Ik hoop dat de boodschap van premier Rutte bij iedereen binnenkomt, hij eindigde zijn toespraak met samen komen we door deze moeilijke periode, let een beetje op elkaar.
Pff wat fijn om even mijn hart te luchten, alles komt vast goed!
Groetjes,
Mariëlle
Ik geef de pen door aan onze bewoonster mevrouw Van den Broek.