Op 30 november 1976 namen de eerste bewoners hun intrek in Serviceflat Molenwijck, twee om precies te zijn. Vijfenveertig jaar later is de residentie uitgebreid met twee vleugels en wonen er bijna honderdtachtig senioren. “Alles bij Molenwijck draait om het levensgeluk van de bewoners.”
“Als jongetje heb ik hier nog met de lift gespeeld. Rond 1977 woonde mijn oma hier, als een van de eerste bewoners,” steekt Frans Mannaerts glimlachend van wal. Frans is sinds juni directeur van Residentie Molenwijck en geeft met gepaste trots een kleine rondleiding door het sfeervolle pand, dat van alle gemakken voorzien is. Een kleine greep: een restaurant, grand café, kapsalon, bibliotheek, schoonheidsspecialiste, huiswinkel en een devotieruimte. “Daarnaast heeft onze residentie een zeer actieve bewonersvereniging, die uiteenlopende bezigheden organiseert,” vervolgt de directeur. “Ons concept is meer dan ooit van deze tijd. Senioren wonen hier zelfstandig, maar hebben een vangnet van zorg in huis achter de hand. Een geruststellende gedachte voor de bewoners zelf, maar ook voor ons. Services als onze eigene technische- en huishoudelijke dienst en het team Welzijn en Zorgzijn onze oren en ogen. Zij signaleren eerder dan dat de directie dat kan, wanneer het niet goed gaat met iemand. Op deze manier zijn we er snel bij als iemand onverwacht achteruitgaat.”
Natuurlijk
De kernwaarden van Residentie Molenwijck draaien om het woord SAMEN. In de bibliotheek aangekomen, legt Frans uit: “Sociaal, Ambitieus, Maatschappelijk, Eerlijk en Natuurlijk. ‘Natuurlijk’ in de zin van, niet geforceerd. En dat is ook wat ik hier heel sterk zie. De bewoners hier doen onderling veel samen, zien naar elkaar om, op een natuurlijke manier. Er is aandacht voor elkaar. Dim van Rijsbergen, voorzitter van de Bewonersraad en sinds vierenhalf jaar woonachtig in de residentie haakt hier op in: “Alles bij Molenwijck draait om het levensgeluk van de bewoners. Mijn vrouw en ik komen uit Vught. Als wij daar waren blijven wonen, zou het waarschijnlijk heel anders gegaan zijn. Voor ons is het slechts tweehonderdvijftig meter lopen naar de hoofduitgang, maar voor we die bereikt hebben, treffen we onderweg soms wel zes, zeven mensen die ons even staande houden voor een praatje.”
Alles bij Molenwijck draait om het levensgeluk van bewoners.
Joop van Tienen is voorzitter van de Vereniging van Bewoners Molenwijck en woont sinds drie jaar in een van de appartementen. Hij onderschrijft de uitspraak van medebewoner Dim, hoewel hij – hoe graag hij er ook woont – één aspect als gemis ervaart: “Het zwaartepunt ligt bij bewoners uit Brabant. De meeste mensen komen uit Loon op Zand of omgeving. Als Vlaardinger zou ik graag zien dat meer mensen van buiten Brabant residentie Molenwijck ontdekken.”
Programma
De lokale verankering vindt de directeur ook een groot goed: “Veel medewerkers komen uit de directe omgeving en kennen elkaar. Ik zie hierdoor een grote loyaliteit. Medewerkers zijn bereid diensten van elkaar over te nemen, ook voor een paar uur per dag. De reistijd is immers kort. En vakantiekrachten binnenhalen, is voor ons geen probleem. Kinderen van medewerkers gaan hier tijdelijk aan de slag.”
Zoals Frans al aangaf, heeft Molenwijck een zeer actieve bewonersvereniging. Dim: “Voor een groot deel worden de activiteiten door de bewonersvereniging zelf opgezet. We hebben een divers aanbod, zoals bridgen, film, tekenen, yoga, muziekavonden, biljarten, een maandelijkse avond voor de heren.” Joop vult aan: “Ook hebben we geregeld lezingen over actuele onderwerpen. Zo hebben we eens iemand uitgenodigd, die veel vertelde over ontwikkelingen rond het klimaat en watermanagement. Diverse lezingen slaan zo aan, dat ze op herhaling gaan. Helaas is nu door corona het aanbod van activiteiten wat beperkter.”
Parachutesprong
Bij het vijfenveertigjarig bestaan van residentie Molenwijck wordt zeker stilgestaan op de dag zelf, maar vanwege corona zal dit bescheiden van omvang zijn. Festiviteiten rond het jubileum worden uitgesteld. De officiële opening was pas in mei 1978. Hopelijk kan de mooie mijlpaal dan wat grootser gevierd worden.
Met wederom een parachutesprong zoals dit in 1978 gebeurde als ook bij het veertigjarig bestaan? Frans Mannaerts kijkt bedenkelijk en besluit: “Wie zal het zeggen?”
Bron: Duinkoerier
