Datum: 6 april 2020
Beste bewoners,
Hier zit ik dan, op het balkon van mijn studentenkamer aan de Hart van Brabantlaan in Tilburg. Normaal gesproken raast het verkeer de hele dag langs mijn balkon en is er geen moment van rust. Overdag de bussen richting het station en het normale verkeer. ’s Nachts de taxichauffeurs die het uitgaanspubliek naar huis brengen en de politie en brandweer met loeiende sirenes.
In het huidige Coronatijdperk is dit anders en is het met vlagen zelfs enkele momenten stil. Zeker wanneer dit ’s nachts gebeurt en ik bij toeval wakker ben doet dit me denken aan toen ik nog bij mijn ouders in Loon op Zand woonde. Het enige geluid wat ik daar hoorde wanneer ik op mijn zolderkamer lag was het geroep van een uil, iets wat ik stiekem altijd heel fijn vond.
Dit is maar voorbeeld van een van de vele dingen die anders zijn dan normaal. Boodschappen doen is ineens minder eenvoudig en waar ik normaal gesproken op dit soort prachtige zonnige dagen met vriendinnen een biertje op terras zou drinken, zie ik ze nu via Skype. Waar ik normaliter twee dagen per week bij Molenwijck te vinden ben om talloze kopjes koffie te maken en u een lekkere borrel in te schenken, beperkt dit zich nu tot eens per week. Deze verplichte tijd van rust heeft mijn agenda dientengevolge nagenoeg leeggemaakt, wat ook weer nieuwe mogelijkheden met zich meebrengt.
Nu ik geen sociale druk voel en me ook vele malen minder met werk hoef bezig te houden kan ik me nu voor de volle honderd procent concentreren op het schrijven van mijn scriptie zodat ik deze zomer eindelijk mijn master ondernemingsrecht kan afronden. Ook ben ik net als de rest van Nederland fanatiek aan het puzzelen geslagen en neem ik weer de tijd om uitgebreid in de keuken te staan om nieuwe recepten uit te proberen. Ik houd me voor dat er ergere dingen zijn in de wereld en dat het helemaal geen groot offer is om de gezelligheid een tijdje links te laten liggen wanneer dit onze gezondheid uiteindelijk ten goede komt.
Toch kijk ik weer uit naar het moment dat we langzaam weer kunnen terugkeren naar het normale leven met een goed gevulde agenda en een gezellig gevuld restaurant. Ik mis de bestellingen die we al zo vaak hebben gehoord dat we ze inmiddels kunnen dromen. Het kopje koffie met een kletskop, de decafé koffie met één zoetje, twee melkcupjes en twee glaasjes water voor de medicijnen, het glaasje rode wijn en het glas rosé tijdens de lunch, het steeds drukker wordende borreluurtje op zaterdagmiddag en nog zoveel meer.
Ik hoop u over een aantal weken weer zoals vanouds in goede gezondheid in het restaurant te mogen ontvangen. Tot die tijd vindt u mij achter mijn laptop. Die scriptie schrijft zich immers niet vanzelf.
Met vriendelijke groet,
Sophie van Laarhoven
Ik geef de pen door aan mevrouw Van Straaten